18 Nisan 2010 Pazar

147. sone

Bir humma misali aşkım, özlemini çektiği
Uzattıkça uzatacak şeyler her daim illeti.
Hastalığı azdıracak şeylerle beslenir,
Sayrı ve hırçın iştahının keyfiyle ilgilenir.
Mantığım, aşkımın öfkeli hekimi,
Öğütlerini dinlemedim diye terk etti beni.
Kabul: derman istemeyenin arzusudur ölüm.
İyileşmek hayal olunca, mantıktan da oldum,
Ve sonsuz huzursuzlukla çılgınca deliye döndüm.
Bir delininki gibi düşüncelerimle sözlerim,
Yanlış doğru, faydasızca rastgele söylerim.
Hak ettim ama, yalan yere yemin etmiştim:
Aktır demiştim yüzüne cehennem karasıyken
Parıltılıdır demiştim fikrine gece misali karanlıkken.
William Shakespeare

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder